Η φωτογραφία από τη διεύθυνση http://goo.gl/7ZHR5h
Διαβάστε προσεκτικά κάποια κείμενα για τη σιωπή από ένα νεανικό forum.
–Στο σχολείο καμιά φορά με τα παιδιά παίζω το παιχνίδι «ακούω τη σιωπή σου» που πάει να πει σταματάμε για λίγη ώρα να μιλάμε και προσπαθούμε να νιώσουμε τι θα μπορούσε να μας πει ο φίλος μας, έτσι, χωρίς να μας μιλάει.
-Ποτέ μου δε φοβήθηκα τη σιωπή. Η σιωπή με ξεκουράζει και με γαληνεύει.
Μπορώ να είμαι μαζί με τον άνθρωπό μου, με έναν φίλο και να σωπαίνουμε …αλλά και να επικοινωνούμε ταυτόχρονα.
-Η σιωπή είναι μια συνεχής αναζήτηση και εγώ προτιμώ την αναζήτηση από μια εύθραυστη κατάκτηση της αλήθειας.
-Άλλη μια όψη της σιωπής: Η έκφραση του ανέκφραστου, εκείνου που δεν μπορείς να εκφράσεις, όταν νιώθεις ότι τα λόγια που χρησιμοποιείς συνήθως, στερούνται νοήματος.
-Κι έρχεται η σιωπή…
Σωπαίνουμε για να νιώσουμε, σωπαίνουμε για να αφουγκραστούμε, σωπαίνουμε για να μυρίσουμε, δε γίνεται να λειτουργήσει σωστά καμία αίσθηση χωρίς τη σιωπή. Μα και στο τραγούδι ακόμα, σωπαίνουμε για να υπάρξει η παύση, το σημαδάκι αυτό που δίνει αξία στη μελωδία. Και τώρα που γράφω, αν δεν υπήρχε η σιωπή, δεν θα ακούγονταν αυτό το παραπονεμένο σκυλί που αλυχτάει μέσα στη νύχτα.
Σσσ, σιωπή, το ακούτε;
-Μου αρέσει η σιωπή. Γιατί τότε, χωρίς θορύβους γύρω μου, ακούω τη σκέψη μου, την ανάσα μου και τα θέλω μου. Τη χρησιμοποιώ επίσης, όταν θέλω να δείξω στον άλλο πόσο μικρόψυχος έχει γίνει. Ξέρετε, όταν κάποιος μιλάει συνέχεια και κατηγορεί χωρίς αιδώ εμένα ή κάποιον που ξέρω. Σωπαίνω και το πρόσωπό μου παίρνει απαξιωτική έκφραση. Του λέω, σωπαίνοντας “Η σιωπή μου προς απάντησή σου”. Και μην το εκλάβετε σαν αδυναμία. Σωπαίνεις, όταν αισθάνεσαι δυνατός.ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΑ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑ!!
-Η σιωπή μού φέρνει στο νου τον πατέρα μου… που δεν ζει πια… και πρόσφατα έχασα…Όλη του τη ζωή σωπηλός, εσωστρεφής (εκεί του έμοιασα), μιλούσε λιγοστά και κάθε κουβέντα του ήταν χρυσός. Μέσα από τους στοχασμούς του, τα βιβλία του, τη σιωπή του, μ’ έμαθε να εκτιμώ τη δύναμη αυτής της σιωπής και την αξία της ομιλίας…
-Τρελαίνομαι για τη σιωπή και συχνά την αναζητάω…Έτσι όπως τρέχουν τα πάντα πια με τέτοια ταχύτητα έγιναν και τα λόγια “αυτοκίνητα που συμμετέχουν σε ράλλυ”.
Με κουράζουν οι άνθρωποι γύρω μου που μιλάνε γρήγορα, λένε, λένε, λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικές λέξεις … Εντάξει, έχουμε πλούσιο λεξιλόγιο, δεν είναι ανάγκη όμως να το χρησιμοποιήσουμε όλο σε μία πρόταση…
Κάτι σαν παρουσιαστές ειδήσεων νομίζω ότι είμαστε όλοι…(μάλλον είμαι και λίγο παραπάνω ρομαντική, άστα!)
Γι’ αυτό αναζητώ τη σιωπή. Με βοηθάει εκτός των άλλων να χρησιμοποιώ πιο δυνατά τις αισθήσεις μου με πρώτη από όλες την ακοή…
Μέσα σε αυτή λοιπόν την τρελή ταχύτητα που ξεστομίζονται οι λέξεις χρειάζεται κάπου κάπου να σιωπάς και να αφουγκράζεσαι…
Γι’ αυτό, σουτ! Τώρα την πιο σημαντική στιγμή, τουλάχιστον, μη λες τίποτα. Άκου αυτό το ποίημα και βάλε και τις υπόλοιπες αισθήσεις σε λειτουργία…
-Ποίημα “Η σιωπή”
…
…
…
…
…
Τέλος!
-Ποτέ μου δε φοβήθηκα τη σιωπή. Η σιωπή με ξεκουράζει και με γαληνεύει.
Μπορώ να είμαι μαζί με τον άνθρωπό μου, με έναν φίλο και να σωπαίνουμε …αλλά και να επικοινωνούμε ταυτόχρονα.
-Η σιωπή είναι μια συνεχής αναζήτηση και εγώ προτιμώ την αναζήτηση από μια εύθραυστη κατάκτηση της αλήθειας.
-Άλλη μια όψη της σιωπής: Η έκφραση του ανέκφραστου, εκείνου που δεν μπορείς να εκφράσεις, όταν νιώθεις ότι τα λόγια που χρησιμοποιείς συνήθως, στερούνται νοήματος.
-Κι έρχεται η σιωπή…
Σωπαίνουμε για να νιώσουμε, σωπαίνουμε για να αφουγκραστούμε, σωπαίνουμε για να μυρίσουμε, δε γίνεται να λειτουργήσει σωστά καμία αίσθηση χωρίς τη σιωπή. Μα και στο τραγούδι ακόμα, σωπαίνουμε για να υπάρξει η παύση, το σημαδάκι αυτό που δίνει αξία στη μελωδία. Και τώρα που γράφω, αν δεν υπήρχε η σιωπή, δεν θα ακούγονταν αυτό το παραπονεμένο σκυλί που αλυχτάει μέσα στη νύχτα.
Σσσ, σιωπή, το ακούτε;
-Μου αρέσει η σιωπή. Γιατί τότε, χωρίς θορύβους γύρω μου, ακούω τη σκέψη μου, την ανάσα μου και τα θέλω μου. Τη χρησιμοποιώ επίσης, όταν θέλω να δείξω στον άλλο πόσο μικρόψυχος έχει γίνει. Ξέρετε, όταν κάποιος μιλάει συνέχεια και κατηγορεί χωρίς αιδώ εμένα ή κάποιον που ξέρω. Σωπαίνω και το πρόσωπό μου παίρνει απαξιωτική έκφραση. Του λέω, σωπαίνοντας “Η σιωπή μου προς απάντησή σου”. Και μην το εκλάβετε σαν αδυναμία. Σωπαίνεις, όταν αισθάνεσαι δυνατός.ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΑ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑ!!
-Η σιωπή μού φέρνει στο νου τον πατέρα μου… που δεν ζει πια… και πρόσφατα έχασα…Όλη του τη ζωή σωπηλός, εσωστρεφής (εκεί του έμοιασα), μιλούσε λιγοστά και κάθε κουβέντα του ήταν χρυσός. Μέσα από τους στοχασμούς του, τα βιβλία του, τη σιωπή του, μ’ έμαθε να εκτιμώ τη δύναμη αυτής της σιωπής και την αξία της ομιλίας…
-Τρελαίνομαι για τη σιωπή και συχνά την αναζητάω…Έτσι όπως τρέχουν τα πάντα πια με τέτοια ταχύτητα έγιναν και τα λόγια “αυτοκίνητα που συμμετέχουν σε ράλλυ”.
Με κουράζουν οι άνθρωποι γύρω μου που μιλάνε γρήγορα, λένε, λένε, λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικές λέξεις … Εντάξει, έχουμε πλούσιο λεξιλόγιο, δεν είναι ανάγκη όμως να το χρησιμοποιήσουμε όλο σε μία πρόταση…
Κάτι σαν παρουσιαστές ειδήσεων νομίζω ότι είμαστε όλοι…(μάλλον είμαι και λίγο παραπάνω ρομαντική, άστα!)
Γι’ αυτό αναζητώ τη σιωπή. Με βοηθάει εκτός των άλλων να χρησιμοποιώ πιο δυνατά τις αισθήσεις μου με πρώτη από όλες την ακοή…
Μέσα σε αυτή λοιπόν την τρελή ταχύτητα που ξεστομίζονται οι λέξεις χρειάζεται κάπου κάπου να σιωπάς και να αφουγκράζεσαι…
Γι’ αυτό, σουτ! Τώρα την πιο σημαντική στιγμή, τουλάχιστον, μη λες τίποτα. Άκου αυτό το ποίημα και βάλε και τις υπόλοιπες αισθήσεις σε λειτουργία…
-Ποίημα “Η σιωπή”
…
…
…
…
…
Τέλος!
