Μαρτυρία παιδιού
Φοβάμαι να μιλήσω, να ζητήσω, να αντιδράσω. Πάντα κάποιος με παρακολουθεί. Στο σχολείο μας υπάρχει μια τάξη πραγμάτων. Οι πιo δυνατοί, οι μάγκες, ελέγχουν τα πάντα.
Και στην τάξη το ίδιο προχθές. Ο Μ τόλμησε να πει όχι. Μετά το διάλειμμα βρήκε την τσάντα του άδεια, πεταμένη σε μια γωνία της αίθουσας.
Θέλω να μιλήσω στους καθηγητές μας αλλά φοβάμαι ξέρω πως θα το πληρώσω λίγο αργότερα, στο δρόμο, έξω από το φροντιστήριο κάπου σε κάποια γωνιά και σιωπώ.
Μαρτυρία παιδιού μετανάστη
Γεννήθηκα εδώ, πήγα σχολείο και τώρα είμαι στο γυμνάσιο. Δεν με δέχτηκαν. Βγαίνω στο διάλειμμα και τρώω σφαλιάρες. Μια φορά τόλμησα να ζητήσω το λόγο « Θα το πληρώσεις κ…., εμείς δεν παίζουμε, μην ξανατολμήσεις”. Άρχισα να φοβάμαι, γιατί με απειλούν με κοροϊδεύουν, παίρνουν τα πράγματα μου και γελούν. Αν συμβεί κάτι πάντα εμένα δείχνουν. Δεν θέλω να μιλήσω στους γονείς μου, για να μην ανησυχήσουν και σκύβω το κεφάλι.
(από έρευνα μαθητών)
Στον υπότιτλο του άρθρου (
