πατήρ Βασίλειος Θερμός
Ταραγμένη Άνοιξη, Για μια κατανόηση της εφηβείας
«Ποιος είμαι;»
Κλαρίς, 16 χρόνων: «Είμαστε νέοι και επομένως άπειροι. Το ξέρουμε. Όμως είμαστε άνθρωποι σκεπτόμενοι, προσωπικότητες, εικόνες του Θεού. Μη μας απαγορεύετε τελείως να σκεφτόμαστε και να εκφέρουμε τη γνώμη μας. Ίσως από τις σκέψεις και τις προτάσεις μας να είναι και κάτι σωστό και να σας βοηθήσει στις αποφάσεις και στις ενέργειες σας. Κάποιος έλεγε: «Για ζητήματα που σε απασχολούν συμβουλέψου ακόμη και ένα μικρό παιδί, μπορεί ν’ ακούσεις μια γνώμη φωτεινή». Μα κι αν τίποτε το σωστό δεν πούμε, το γεγονός και μόνο ότι ενδιαφερόμαστε και προσπαθούμε να συλλάβουμε τα προβλήματα της οικογένειάς μας πρέπει να σας συγκινεί. Μην απορρίπτετε λοιπόν εκ των προτέρων τις προτάσεις μας και μη μας προσβάλλετε πως δεν ξέρουμε τίποτα. Και σεις κάποτε δεν ξέρατε τίποτα».
Ανεξαρτησία και κρίση
Ματιέ, 16 χρόνων: «Όχι, πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί οι γονείς διατάζουν έτσι, χωρίς να προσπαθήσουν να καταλάβουν. Θα ‘θελα να άκουγα άλλα πράγματα όλη την ημέρα, εκτός από διαταγές και ουρλιαχτά. Είναι σκληρό να σε διατάζουν συνέχεια, λες και είσαι ρομπότ. Είναι σκληρό να ζεις με ανθρώπους που τελικά, ό,τι κι αν κάνεις, έχουν πάντα δίκιο».
Απόσπασμα της αυτοκριτικής του Αγίου Αυγουστίνου:
«Ήταν ωραία τα αχλάδια εκείνα, όμως η ψυχή μου δεν τα ορέχτηκε γι’ αυτά τα ίδια. Είχα πολλά και πολύ καλύτερα από αυτά. Τα έκοψα μόνο και μόνο για να κλέψω… Ποια απόλαυση λοιπόν μου έδωσε η κλοπή;… Ήθελα άραγε μέσα από τη φυλακή μου να παραστήσω τον ελεύθερο και να πάρω το απαγορευμένο ατιμωρητί! Τι άθλια παρωδία παντοδυναμίας!»
( αγ. Αυγουστίνου-Εξομολογήσεις)
Φιλία και μοναξιά
«Δεν θα έκλεβα μονάχος μου, και δεν με ενδιέφερε το αντικείμενο της κλοπής, αλλά η ίδια η πράξη της κλοπής. Αν ήμουν μονάχος, δεν θα μου άρεσε και δεν θα το είχα κάνει. Α, φιλία, είσαι μεγάλος εχθρός. Ασκείς μιαν ανεξερεύνητη γοητεία στα μυαλά!»
(αγ. Αυγουστίνου-Εξομολογήσεις)
Διάλογος και ψυχική επαφή: Τι είναι αυτό;
Κλαίρ, 18 χρόνων: «Οι ενήλικοι… Τα όνειρα τους είναι σβησμένα, δεν πραγματοποιούνται πια. Ο λόγος τους με φοβίζει γιατί πολύ συχνά μιλά το μυαλό τους αντί για την καρδιά, και η καρδιά τους όταν ξεσπάει δεν ξέρει από μέτρο. Βλέπω πολλούς ενήλικες που μοιάζουν με κουρασμένους εφήβους, στερημένους από τη ζωτική τους ενέργεια. Δεν πρέπει να γενικεύουμε, γνωρίζω άλλους πού δεν είναι έτσι, θα ήθελα όμως στην πλειοψηφία τους να ήταν πιο ευτυχισμένοι, να μην ήταν τόσο λυπημένοι και απογοητευμένοι. Να πάψουν να λένε «το μέλλον ανήκει στους νέους», θεωρώντας τους εαυτούς τους έξω από το παιγνίδι…. Και από τις σχέσεις μας πρέπει να ξεκινήσουμε. Χρειάζεται χρόνος για να επικοινωνήσουμε…. Είμαι επιφυλακτική απέναντι στο βλέμμα τους, γιατί φοβάμαι την κρίση τους. Ονειρεύομαι απλούς διαλόγους, χωρίς μνησικακία, με χιούμορ και τρυφερότητα, όπου ο καθένας θ’ ακούει τον άλλο χωρίς φραγμό. Ονειρεύομαι πολύ ζωηρά, είμαι έφηβος τόσο, όσο νιώθω… Μένω παιδί και σας αγαπώ, σας πιστεύω. Πιστέψτε και σεις σε μας».
π. Βασιλειος Θερμός
Ταραγμένη Άνοιξη, Για μια κατανόηση της εφηβείας
http://goo.gl/g1ucbQ
Να σχολιάσετε τη στίξη στα αποσπάσματα.
