Θωμάς Μπεχλιβάνης
Μια μικρή ιστορία με χαρταετό
Χούντα, Καθαρά Δευτέρα του 1968. Ο πατέρας μου ερείπιο ακόμη στο σπίτι από το ξύλο που έφαγε ως φυλακισμένος πολιτικός κρατούμενος. Με τον ξάδερφό μου, τον Γιώργο, φτιάξαμε τον χαρταετό μας (ξέρετε, τα καλάμια χιαστί, μπλε χαρτί με το οποίο ντύναμε τα τετράδιά μας, σπάγκος, κόλλα από αλεύρι) και κολλήσαμε επάνω τα αρχικά των ονομάτων μας, Θ.Μ και Γ.Π. Ο αετός είχε μεγάλη επιτυχία, ανέβηκε πολύ ψηλά και, βοηθούντος του ούριου ανέμου, έμενε σταθερός στο ύψος του.
Αίφνης, εμφανίζεται ο αγροφύλακας του χωριού, μαύρη ψυχή και αιχμή του δόρατος της χουντικής τρομοκρατίας στην περιοχή.
-Τι γράφετε πάνω στον αετό, ΚΚΕ ε; Τώρα θα σας δείξω. Και ορμά να κόψει το σκοινί. Ορμάμε κι εμείς να τον εμποδίσουμε, γίνεται μια μικρή πάλη και το σκοινί κόβεται. Με τον ξάδερφό μου τρέχουμε να το προλάβουμε, το αρπάζουμε, κι όπως προσπαθούμε να το κρατήσουμε, το σκοινί κόβει βαθιά τα χέρια μας. Τον αετό όμως τον σώσαμε, παρά το αίμα που ανέβλυζε!
Αν και εξαφανισμένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ακόμη με πονά εκείνη η ουλή, όπως και το γιατί της κακίας εκείνου του ανθρώπου, το γιατί της ανθρώπινης παράνοιας!
Θωμάς Μπεχλιβάνης,
Μια μικρή ιστορία με χαρταετό
