Μαργαρίτα Λυμπεράκη
Τα ψάθινα καπέλα
Στο μικρό διάστημα που περπατήσαμε μόνες με τη μητέρα δεν είπαμε και πολλά. Ένιωθα την ανάγκη να την πειράξω, να την κάνω να θυμώσει … Στο τραπέζι βρήκε πάλι την ευκαιρία να μου κάνει μια παρατήρηση. Όμως εγώ, απορροφημένη καθώς ήμουν από τη σκέψη …, δεν έδωσα και τόση σημασία, δεν είπα τίποτα, κι αυτή θύμωσε ακόμα περισσότερο. «Η αυθάδειά σου δεν έχει όρια πια», φώναξε και, αφήνοντας το φαΐ της στη μέση, σηκώθηκε από το τραπέζι. Όταν ο άλλος θυμώνει από τις φωνές σου, το πράγμα είναι κάπως στενάχωρο. Όταν όμως θυμώνει απ’ τη σιωπή σου… Ένιωθα μια μέθη, ένα θρίαμβο. Κοίταζα ίσια μπροστά μου με ακίνητο βλέμμα. Η προσοχή όλων είχε στραφεί σ’ εμένα.
Μαργαρίτα Λυμπεράκη
Τα ψάθινα καπέλα
Τα ψάθινα καπέλα