Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Αστροφεγγιά, Πρόλογος
… Μνήμες και πείρες ήρθαν να συμμαζευτούν σιγά σιγά ολόγυρα στην πρώτη καταβολή, στην πρώτη ρίζα του δημιουργικού μου πόθου: φωνές από τα περασμένα, πρόσωπα που αγάπησα, πρόσωπα που μ’ αγάπησαν, οι παλιές συντροφιές, φίλοι που δεν υπάρχουν πια στη ζωή και φίλοι που πορεύονται μακριά μου τους αλλότριους δρόμους τους, μου ζήτησαν κάποιο τόπο στο μάκρος του λόγου μου. Κι εγώ δεν απίστησα στο κάλεσμά τους. Αλλά τούτο, βέβαια, δε σημαίνει πως το υλικό μου στάθηκε τυπικά και στενά αυτοβιογραφικό. Το αντίθετο μάλιστα τ’ αυτοβιογραφικά στοιχεία που τελικά σωματώθηκαν στην αφήγηση είναι τόσο λιγοστά, ώστε περισσότερο σαν ψυχογραφία μιας εποχής γενικότερη παρά σα μοναχικών προσώπων ξεμυστέρεμα να μπορεί να λογαριαστεί το μυθιστόρημα τούτο. […]. Το ξέρω, πολλοί θα μου ζητούσαν σήμερα ένα βιβλίο διαφορετικό. Ας μη βιαζόμαστε. Ο άνθρωπος που γράφει έχει πολλά να προσπεράσει μέσα του και το καθετί που προσπερνάει μένει σε μια σελίδα του. Κι η μια σελίδα φέρνει την άλλη, ώσπου να ‘ρθει κι εκείνη που γονιμότερα θ΄αποκριθεί στο αίτημα του καιρού, η σελίδα που ολοένα σχεδιάζεται και πλάθεται μέσα μας και που, μονάχα σαν καταχτήσει κάποιαν αρτίωση, θα μπορέσει να βγει στο φως. Οι πρόσφατες πείρες είναι πολλές και πυκνές. Χρειάζεται κάποιο καταστάλαγμα, μια εσωτερική καμίνευση, πολλή δουλειά και πολλή σιωπή, αν αληθινά σεβόμαστε τον εαυτό μας…
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος Αστροφεγγιά,
Πρόλογος
Προσπαθήστε να ανακαλέσετε κι εσείς, όπως ο Παναγιωτόπουλος, 