The ensemble of silence – Empyrium
Before my eyes nocturnal curtains fall,
the dark and gentle haze of the night, greedily
devours all.
[The Night:]
“Woe to him whose heart is filled with bitter rue and who drowns in grief”
In the silence of the night I loose myself,
it makes me drunken with its sweet blue sound.
In the drunk’ness of solitude
I fear no more the solemn realms of death
No single sigh from my lips as I drink the wine of bitterness
My heart is aching nevermore
for I know that all may end
Just I and the poetry of the night
Now forever one….
Just I and the poetry of the night, now forever one,
the ensemble of silence plays so beautiful for me…
Η ορχήστρα της σιωπής
Μπροστά στα μάτια μου πέφτουν οι νυχτερινές κουρτίνες,
η σκοτεινή και απαλή ομίχλη της νύχτας, καταπίνει λαίμαργα τα πάντα.
[Η Νύχτα:]
“Αλίμονο σ’ αυτόν που η καρδιά του είναι γεμάτη με πικρία και πνίγεται στη θλίψη”
Στη σιωπή της νύχτας χαλαρώνω,
με κάνει να μεθώ με το γλυκό θλιμμένο ήχο της.
Στο μεθύσι της μοναξιάς
δε φοβάμαι πλέον τα επίσημα βασίλεια του θανάτου
Ούτε ένας αναστεναγμός από τα χείλη μου, καθώς πίνω το κρασί της πικρίας
Η καρδιά μου δε θα πονά ποτέ πια,
καθώς γνωρίζω ότι όλα μπορεί να τελειώσουν
Απλά εγώ και η ποίηση της νύχτας
Τώρα για πάντα ένα ….
Απλά εγώ και η ποίηση της νύχτας, τώρα για πάντα ένα,
η ορχήστρα της σιωπής παίζει τόσο όμορφα για μένα …
