Κώστας Μαυρουδής
Υπομνήσεις της μακρινής παρουσίας
Εκατοντάδες άνθρωποι βρίσκονται καθισμένοι στην Πιάτσα ντελ Τζίλιο της Λούκα, την οποία προσπερνάμε επιστρέφοντας στο πάρκινγκ. Είναι βράδυ και έχουν μπροστά τους, πάνω στα τραπέζια που φωτίζονται με κεριά, παγωτά και αναψυκτικά. Σκέπτεσαι ότι ενώ χειρονομούν και φλυαρούν ανύποπτοι, είναι παγιδευμένοι στο σχήμα και στα χαρακτηριστικά αμέτρητων ανιόντων, «στοιχειωμένοι» από την παρουσία εκείνων, καθώς μεταφέρουν λεπτομέρειες της εικόνας τους. Μια γαμψή μύτη, ένα βλέμμα πίσω από μυωπικούς φακούς, ο υψηλός λαιμός της κοπέλας που σερβίρει, ανήκαν σε κάποιον άλλον, ενώ ο προγναθισμός του ηλιοκαμένου κυρίου – που κάτι διηγείται μ’ ένα λυκόσκυλο στα πόδια του και όλοι ακούνε με προσοχή – μπορεί να έχει διαπλεύσει τον αιώνα. Όλα αυτά τα δάνεια επιζούν στα πρόσωπα, σαν ένα είδος εκκλήσεως των απόντων και διεκδικούν για λογαριασμό τους αυτή την ιδιότυπη αθανασία. Στην πάνδημη εσπερίδα της πλατείας κανείς δεν φαίνεται να υπολογίζει τις υπομνήσεις της μακρινής παρουσίας, κι ας μεταφέρει στην εικόνα του δια βίου, σαν υστερόβουλο σχέδιο, τα σημάδια της.
Κώστας Μαυρουδής,
«Οι κουρτίνες του Γκαριμπάλντι»,
εκδ. Νεφέλη, 2017, σ.45