Χρήστος Μποκόρος
eμερολόγιο
Να διαβάσετε: 1) το παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο ζωγράφος Χρήστος Μποκόρος στην Ελένη Γαλάνη, με αφορμή την αναδρομική έκθεση των έργων του Όψεις αδήλων στο Μουσείο Μπενάκη και την έκδοση eμερολόγιο, ένα έντυπο που παρουσιάζει τις αναρτήσεις του ζωγράφου στο facebook και 2) την ανάρτηση του ζωγράφου στο facebook στις 26-7-2017.
(1)
Στο e-μερολόγιο σταχυολογούνται αναρτήσεις σας στο διαδίκτυο των τελευταίων πέντε χρόνων.
Η καταγραφή καλύπτει ένα διάστημα από το 2012 έως το 2016. Δημοσιεύτηκαν όλα τα κείμενα με σειρά από τα πιο πρόσφατα στα πιο παλιά, ακολουθώντας τη δομή του facebook. Όπως στο timeline.
Από το 2012 έως 2016 έχει αλλάξει η σχέση σας με το μέσον;
Ξεκίνησα επειδή με πίεζαν κάποιοι φίλοι να δημοσιεύω τις εκθέσεις μου για να ενημερώνονται όσοι ενδιαφέρονται. Σαν να στέλνω προσκλήσεις. Ποτέ πριν δεν έστελνα προσκλήσεις. Ντρεπόμουν. Πείστηκα να φτιάξω μια σελίδα όπου στην αρχή ανακοίνωνα αυτά που έκανα. Επειδή δεν ήθελα να είναι μόνο τυπικές ανακοινώσεις, όλο και κάτι περισσότερο έγραφα. Σιγά σιγά η καταγραφή άρχισε να γίνεται πιο εξομολογητική, κάτι σαν ημερολόγιο. Πολλές φορές παλιότερα ήθελα να κρατάω σημειώσεις με συνέπεια, όμως δεν το είχα καταφέρει. Εδώ η αντίδραση των ανθρώπων με ενθάρρυνε να συνεχίσω. Δεν είμαι όμως αρκετά επικοινωνιακός στο διαδίκτυο.
Εννοείτε ότι δεν σας αρέσει να γράφετε προσωπικά;
Κάθε εγγραφή είναι προσωπική αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει ακριβώς η επικοινωνία. Αποφεύγω να βάζω φωτογραφίες μου, για παράδειγμα. Με ενδιαφέρει να κοινωνήσω στο κοινό, σ’ αυτό που μας αφορά όλους ως ιδανική κοινότητα. Μπήκα βέβαια και στον πειρασμό να απαντάω και να μετέχω σε συζητήσεις, αλλά δεν τα καταφέρνω καλά σ’ αυτό. Με ενδιαφέρει περισσότερο μια ανασκαφή αυτογνωσίας ενώπιον του κοινού που μας συνέχει, παρά η συνάφεια με τα ηλεκτρονικά προσωπεία. Αναπόφευκτα, όταν πηγαίνεις στο κοινό γίνεσαι πρόσωπο, δηλαδή «προς όψιν» των άλλων, αυτό που πρέπει να δειχτεί στους άλλους. Ενώπιον των άλλων διαμορφώνουμε το πρόσωπό μας. Αυτό αναζητούμε. Το δικό μας όμως. Όχι να υποδυθούμε κάποιον άλλον.
Αντιμετωπίζετε το μέσον με σκεπτικισμό;
Το εργαλείο είναι χρήσιμο όταν έχεις κάτι να κάνεις με αυτό. Ο σκοπός το αναδεικνύει. Ομολογώ πως με παρέσυρε στις συμβάσεις του αρχικά –συμβαίνει στη ζωή–, κάνεις κάποια τρεκλίσματα στην αρχή μέχρι να βρεις τον βηματισμό σου. Ύστερα παίρνεις κάποιο ρυθμό και προχωράς όσο μπορείς. Τον τελευταίο καιρό πάντως, όσο προετοίμαζα την αναδρομική έκθεση στο μουσείο Μπενάκη, δεν έκανα αναρτήσεις. Τώρα πάλι βάζω μόνο ανακοινώσεις. Ξαναγύρισα στην αφετηρία.
Υπάρχουν περίοδοι, όπως η περίοδος πριν από το δημοψήφισμα, για παράδειγμα, όπου τα κοινωνικά δίκτυα γίνονται πραγματικές «αρένες».
Η περίοδος που αναφέρατε ήταν μια περίοδος που μας ανησύχησε όλους. Ήταν μια κορύφωση της κοινωνικής αγωνίας. Ανάλογες εξάρσεις συμβαίνουν όμως σχεδόν πάντα. Δεν χάνονται ευκαιρίες να ντυθούμε πρόσκαιρες σημαίες και να ριχτούμε σε καυγάδες συχνά αμετροεπείς. Το μέσον είναι χειραγωγήσιμο και αντανακλά την κοινωνία των χρηστών του. Καθημερινά μας κατακλύζουν προφανώς αναληθείς ή παραπλανητικές αναρτήσεις που προσπαθούν να διαμορφώσουν την πραγματική μας ζωή.
Καταλαβαίνω όμως και την ανάγκη πολλών ανθρώπων να επικοινωνήσουν μέσα από το διαδίκτυο. Παρότι πολλοί παραμένουν έγκλειστοι στην εικονική αυτάρκεια του μέσου, υπάρχει μια δίψα και μια χόρταση εκεί μέσα. Αν και δεν κάνω εγώ για αυτή τη δουλειά, δεν θα μπορούσα να πω ότι το περιφρονώ. Όταν γράφονται τιμητικά πράγματα για μένα αισθάνομαι αμηχανία να απαντώ, ωστόσο αντιλαμβάνομαι ως πολύτιμη αυτή την ευχαριστιακή εμπειρία. Δεν είναι μόνο τοίχος ενημέρωσης, εξανθρωπίζεται με τη συμμετοχή χιλιάδων αγνώστων ορατών ή αόρατων φίλων. Βέβαια οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν κυρίως ζωντανοί στην πραγματικότητα. Όπως σε βλέπω εδώ τώρα μπροστά μου.
(2)
Χρήστος Μποκόρος
[ο Ασπροπόταμος]
Φιδοσερνόταν άσπρη χθες η άσφαλτος στενή και πολυκαιρισμένη καθώς ανέβαινα απ’ το Παλιοκάτουνο, τη Βούλπη ως το Λημέρι, με τα έλατα και τη Δροσοπηγή. Γρανίτσα, Ραφτόπουλο, μετά στα Κέδρα, χωματόδρομος όλο λιθάρια κι απότομες στροφές ως την παλιά πρωτεύουσα του Αγραφιώτικου αρματωλικιού, το Αργύρι. Τριγύρω κακοτράχαλα βουνά, βράχια, γκρεμνά, στεφάνια και κάτω ο Ασπροπόταμος, ο αδερφός της κλεφτουριάς. Γυρίζοντας, ο ήλιος έδυε πίσω απ’ το Μακρυνόρος και σκίαζε το τοξωτό γεφύρι του Αυλακιού. Θάμπωναν σμαραγδένια τα νερά. Νυχτώθηκα στης Τέμπλας το γεφύρι. Έφεγγαν άσπροι γύρω της στο φως του νέου φεγγαριού μεγάλοι λείοι βράχοι κι ανάμεσά τους κύλαγε κατάμαυρος ο Άσπρος. Καμμιά φωτογραφία δεν απέδωσε ότι έβλεπα να με κεντά ούτε και βρήκα λέξεις να πουν όσα ένοιωθα υποθέτοντας χρόνια οριστικά φευγάτα, δοξασμένα, ηρωικά.
Σήμερα το πρωί κατέβηκα περπατώντας ένα δύσβατο μονοπάτι σκυμμένος κάτω από αγκαθωτά κλαριά, πουρνάρια, κέδρους, παλιούρια, ερημιά, ως τα πλατάνια κάτω του Μέγδοβα. Βούτηξα στα τρεχούμενα κρύα νερά. Κάθαρση. Στραφτάλιζε περαστικός ο ήλιος πάνω τους, σαν τη ζωή που ανέμελη κυλά και … δεύτερη φορά δεν έχει.
Φωτογραφία και κείμενο του Χρήστου Μποκόρου στο facebook 26/08/2017