Μάθημα στο διάλειμμα του διαρκούς σκασιαρχείου, Ν. Πιπέρης

Νίκος Πιπέρης
Μάθημα στο διάλειμμα του διαρκούς σκασιαρχείου

Ήταν μια βαριά, μελαγχολική Τρίτη. Από αυτές τις καταραμένες Τρίτες  του Φεβρουαρίου που έρχονται πάντα λίγο μετά και τις τελευταίες εκδρομές, αρκετά πριν από τις επόμενες διακοπές. Συννεφιασμένες Τρίτες από τις οποίες τίποτε δεν περιμένει, είσαι μάλλον μελαγχολικός, σχεδόν βέβαιος ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια, να ξαπλώσεις στο θρανίο, να ακουμπήσεις το κεφάλι στα χέρια σου και να περιμένεις με υπομονή ώσπου να βραδιάσει. Ξεκίνημα με Νέα (Ελληνικά), συνέχεια με Μαθηματικά, μετά Φυσική, δύο ώρες Αρχαία και στο τέλος Θρησκευτικά. Και μετά Αγγλικά, κατόπιν Γερμανικά, στο σπίτι το βράδυ ιδιαίτερο ξανά στις  Φυσικές Επιστήμες, που οι καθηγητές του σχολείου τις κάνουν να μοιάζουν πολύ πιο ακατανόητες και βαρετές απ’ ό,τι πραγματικά είναι.

Ήταν μια από εκείνες τις Τρίτες  που νιώθεις ένα κενό, που αισθάνεσαι ένα τεράστιο πλάκωμα στην ψυχή που καμιά μικροχαρά, καμιά ψιλοαπάτη, όπωs ένα μπουγέλωμα, ένας τσαμπουκάς, μια νέα γνωριμία ή μια κοπάνα, δεν μπορεί να σηκώσει από πάνω σου. Εκείνη την Τρίτη, λοιπόν, κατηφής και απαισιόδοξος όπως συνήθιζα να είμαι πάντα τέτοιες ημέρες, αναλογιζόμουν τη ματαιότητα των πραγμάτων και ειδικά αυτών των μικρών επαναστάσεων που κάναμε μέσα στο πλαίσιο της σχολικής μας ζωής: τις κοπάνες, που συνήθως ξοδεύαμε σε σπίτια φίλων, σε σφαιριστήρια και – κυρίωs – όπου γνωρίζαμε ότι θα βρίσκονται και αυτές που κάνουν κοπάνα από το Αρσάκειο.

Με τη λέξη «κοπάνα» βεβαίως  περιγράφουμε συνήθως το σκασιαρχείο που κάνει κάποιος από το σύνηθες πρόγραμμά του. Για μένα οι κοπάνες ήταν το κυρίως μενού της σχολικής μου ζωής και η ανατροπή ήταν όταν κατόρθωνα να συμπληρώσω ένα πλήρες εξάωρο παρακολούθησης. Και ύστερα ήταν και εκείνη η φράση του «φυσικού» μου. Εκείνη η απάντηση που είχε δώσει στους γονείς μου όταν είχαν έρθει να πάρουν τον έλεγχο. Που με βασάνιζε. «Ο Πιπέρης; Από τις αρχές του χρόνου έχω να τον δω. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να τον πάρετε από το εκλεκτό σχολείο μας διότι πιάνει τη θέση ενός μαθητή που θα ήθελε πραγματικά να μάθει». Όχι τίποτε άλλο, αλλά ο τύπος μού φαινόταν τόσο ακατάλληλος για να τον αφήσω να με διδάξει το οτιδήποτε, ώστε θεωρούσα πως είχε πλέον σεβαστεί αυτή την ιδιότυπη σχέση που είχαμε. Εγώ τον αγνοούσα, εκείνος δεν μου δημιουργούσε προβλήματα στο συμβούλιο των καθηγητών. Και να τώρα που είχε προδώσει αυτή την ιερή σχέση αδιάφορου μαθητή-κακού καθηγητή.

Εκείνη την Τρίτη αποφάσισα να μείνω στην τάξη. Να κάνω κοπάνα από τις συνηθισμένες κοπάνες μου. Να μείνω «μέσα». Για να δω, τέλος πάντων, τι είναι αυτό το τόσο τρομερό που εγώ χάνω. Εκείνη την Τρίτη παρακολούθησα και τις έξι ώρες διδασκαλίας. Την Τετάρτη δεν πήγα καθόλου στο σχολείο. Εντάξει, μην το παρακάνουμε κιόλας.