Γιώργος Χ. Θεοχάρης
Μικρό δοκίμιο για την ποίηση
I
Των ποιητών τα σώματα είναι χώρος αρχαιoλoγικός.
Γεμάτος απ’ αγάλματα σπασμένων αισθημάτων.
Εντός αυτών εκπεπτωκότες άγγελοι συνήθως
σουλατσάρουν.
Ευρίσκονται εκεί,
περίτεχνοι ναοί των ηδονών,
λάφυρα ακριβά πρωίμων κατακτήσεων,
κτερίσματα των επιθυμιών,
λέξεις – αιχμές – δοράτων υποδούλωσης,
φωνές – ασπίδες – μνήμες υπανάπτυξης,
αστραφτερά γυαλάκια αρχαίας φιλαρέσκειας,
πολύτιμα ενθυμήματα βλακείας αστικής,
ίχνη λοιμών της μνήμης,
σπέρματος ορυχεία,
βουή παιάνων επανάστασης,
λαβύρινθοι αναζήτησης,
κατά συνθήκην ψεύδη, παρά συνθήκην χλεύη,
οστά ποικίλων ήχων,
συντρίμματα απωλεσθέντων Παραδείσων.
II
Των ποιητών τα σώματα, ως χώρος εξερεύνησης,
από του βλέμματος το χρώμα συνήθως εντοπίζονται.
Καθώς αρχαίοι τάφοι σε πλαγιά τον μήνα Iούνιο,
όταν ακόμη το χορτάρι είναι πράσινο,
μα κάπου ένα παραλληλόγραμμο ξεράθηκε ήδη.
Αν ευρεθεί αρχαιολόγος πρόθυμος
ανοίγει αυτό το σώμα με λαχτάρα
κι ευρίσκεται ο τάφος συλημένος.
Χαρίστηκαν τα υπάρχοντα σε λάθος αποδέκτη.
Θύματα οι λέξεις έπεσαν αρχαιοκαπηλίας.
Άλλες φορές ευρίσκονται. Συλλέγονται, φροντίζονται,
τιμώνται, και ίσως ανεγείρονται Ποιήσεως μουσεία.
Έτσι ενταφιάζονται ξανά και πλέον λησμονούνται.
Εκτίθενται με πρόγραμμα, με ώρες επισκέψεως.
Με ημέρες Ναι και ημέρες Όχι δια το κοινόν.
Με πληρωμήν εισιτηρίου. Ως είδος εμπορεύσιμο.
Μα οι ειδικοί ελεύθερα τα προσεγγίζουν.
Απρόσκοπτα οι ολίγοι κοινωνούν των ποιητών τα
σώματα.
Γιώργος Θεοχάρης, Πτωχόν μετάλλευμα, Εμβόλιμον 1990
Να σχολιάσετε τον τίτλο του ποιήματος, λαμβάνοντας υπόψη σας το περιεχόμενό του, και την 
