Μέρη Λιόντη
Τρίτη, 3 Φεβρ 2015, 10 π.μ.
Ξε-κλέβοντας
…μέρα βροχερή η χθεσινή, δουλειές στην πόλη, εκνευρισμός και κούραση κοντεύει πια μεσημέρι επιτέλους επιστροφή… μπαίνω στο λεωφορείο, κάθομαι, σχεδόν αδιαφορώντας ποιος είναι δίπλα μου, μισοκλείνω τα μάτια, ετοιμάζομαι να βυθιστώ.
Κάτι παλιό και γνώριμο με ξαφνιάζει. Μια μυρωδιά κάνει τα ρουθούνια μου να παίξουν -μνήμες από θερινό σινεμά και όχι μόνο έρχονται – ξυπνώ. Μμμμμ …αράπικο φυστίκι καβουρντισμένο! ποιος στο καλό… Κοιτώ δίπλα. Μια μικροκαμωμένη ηλικιωμένη γυναικούλα, χωμένη ολόκληρη μες στο παλτό της. Στα γόνατά η τσάντα της. Ξαφνιασμένη βλέπω το χέρι να μπαίνει στην τσάντα και να παίρνει ένα δύο ή περισσότερα φυστίκια και γρήγορα στο στόμα. Χαμογελώ ελαφρά παρότι κοιτώ μπροστά, πράγμα που της φέρνει ανησυχία. Σταυρώνει τα χέρια – ηλικιωμένα μαραμένα χέρια – σαν παιδί σε τιμωρία στην τάξη. Για λίγο όμως κι ύστερα πιο σκυφτά, πιο προσεκτικά, ξανά.
Μέρη Λιόντη
Το κείμενο από το facebook