Γιάννης Πιτσάκης
Οι μεταλλάδες έχουν το ίδιο ψυχολογικό προφίλ με τους οπαδούς της κλασικής μουσικής σύμφωνα με νέα έρευνα!
Για πολλά χρόνια κουβαλά το στερεότυπο του βίαιου, ακόμα και του σατανικού. Ο λόγος για το heavy metal, και τους οπαδούς του, που έχουν τη μακρά ιστορία της αποξένωσης και της μη ανοχής της κοινής κουλτούρας. Αλλά μάλλον φαίνεται πως όλη η αρνητική δημοτικότητα είναι λανθασμένη, μιας και οι μεταλλάδες έχουν το ίδιο ψυχολογικό προφίλ με τους οπαδούς της κλασικής μουσικής! Και τα δύο είδη μοιάζουν περισσότερο απ’ όσο φαντάζεστε!
Οι μεταλλάδες, για την ακρίβεια, ενσωματώνουν μια ειρηνική φύση, πολύ απομακρυσμένη από την κοινή αντίληψη. «Ο κόσμος είχε ένα στερεότυπο για τους οπαδούς της heavy metal, που περιλάμβανε αυτοκτονικές τάσεις, κατάθλιψη και να είναι κίνδυνος για τον εαυτό τους και την κοινωνία», δηλώνει ο Adrian North, καθηγητής του Πανεπιστημίου Heriot-Watt, που μελετά τους ακροατές του είδους, στην Guardian. «Αντιθέτως, είναι πολύ λεπτοί σαν χαρακτήρες. Στην πραγματικότητα, είναι σαν τους οπαδούς της κλασικής».
Αυτή η λεπτή φύση προκύπτει από έναν συνδυασμό χαρακτηριστικών, που κατάφερε να απομονώσει η έρευνα του North. Ανακάλυψε πως οι ακροατές της metal εμφανίζουν δημιουργικές τάσεις, είναι άνετοι με τον εαυτό τους και εσωστρεφείς – αρετές που συναντά κανείς και στους ακροατές της κλασικής. «Πέρα από την ηλικία, είναι ουσιαστικά πανομοιότυποι.», είπε ο North. Αυτή η ευγενική και δημιουργική περσόνα επιτρέπει και στα δύο είδη ακροατών να αντιμετωπίζουν με άνεση ασυνήθιστα ερεθίσματα (mainstream μουσική) και με πιο ανοιχτό νου από τους υπόλοιπους ακροατές της ίδιας ηλικίας.
Δείγμα Α: O Wayne και ο Garth:
O ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Westminster Viren Swami, μελέτησε αυτό το χαρακτηριστικό και ανακάλυψε πως σε αυτούς που απολαμβάνουν να ακούνε metal μουσική, παρουσιάζεται μια «προθυμία για εμπειρίες». Αυτή η προδιάθεση τροφοδοτείται από ένα ανώτερο κίνητρο μοναδικότητας, που σπρώχνει τους ακροατές μακριά από το συνηθισμένο και διαδεδομένο, στα πιο απομακρυσμένα σημεία του μουσικού ορίζοντα.
Φαίνεται παράξενο να συνδέεις τη στερεοτυπικά λεπτή κλασική μουσική με το κοπάνημα, αλλά τα δύο είδη έχουν περισσότερα κοινά απ’ όσα βλέπετε. Και τα δύο είδη έχουν θεατρικότητα στις εκτελέσεις τους, χρησιμοποιούν κοστούμια, σκηνικά και, πάνω από όλα, θηριώδεις δυναμικές. Οι ορχήστρες βασίζονται στη δύναμη των αριθμών, ενώ οι metal μπάντες κρατούν ρεκόρ για τις πιο δυνατές μπάντες στην ιστορία. «Και είναι αυτή η θεατρικότητα», επιχειρηματολογεί ο North, «που προσελκύει τα συγκεκριμένα είδη ακροατών».
Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι αυτό ίσως μας δίνει την ευκαιρία να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να στερεοτυπούμε τη μουσική και τους οπαδούς της τόσο αυστηρά. Οπαδοί της κλασικής μπορεί να είναι άνετοι και χαλαροί, οπαδοί της metal μπορεί να είναι προσαρμοσμένοι σε διαφορετικά πρότυπα. Κομμάτι από το ίδιο ύφασμα, οι οπαδοί κλασικής και metal μοιράζονται μια «αγάπη για το επιβλητικό», και παρότι, αναμφισβήτητα, διαφορετικές εμπειρίες, και τα δύο είδη ικανοποιούν αυτήν την ανάγκη των ακροατών. Την ανάγκη να νιώσουν τη μοναδικότητα. Και τα δύο είδη δε θα μπορούσαν να αγαπηθούν, χωρίς έναν ανοιχτό, παιχνιδιάρικο νου. Keep Rocking!
Γιάννης Πιτσάκης,
Rock Overdose
